به گزارش روابط عمومی موسسه فرهنگی هنری ماه‌شید خرد: در رخداد این هفته تمایل دارم با توجه به برخی از گفت‌وشنودهایی که به‌طور مرتب این روزها راجع به زلزله و تبعات از آن می‌شنویم، اشاره‌ای کنم.
هنوز از آثار گرانبار زلزله کرمانشاه و زلزله کرمان چیزی نگذشته بود که زلزله ۵٫۲ ریشتر در ملارد کرج و به تبع آن در تهران شوکی بر اهالی این کلان شهر عظیم ایجاد کرد.
شبی با هیجان بسیار آن تا صبح.
گرچه ساکنان این شهر هر روز به‌طور معمول به زندگی روزمره خود می‌پردازند، ولی در زیر پوستین این شهر همچنان نگرانی موج می‌زند.
این نگرانی در فردای شب زلزله، یعنی شب یلدا که شبی است برای گردهم‌آمدن و تجدید دیدارها و شب‌نشینی، نقل گفت‌وگوی مجالس بود …
یاد این کلام بودریار افتادم که می‌گوید: امر واقع به قتل رسیده است.
ما همچون اسیران دست و پا بسته رسانه‌ها قدرت تشخیص واقعیت را از دست داده‌ایم.
بودریار در کتاب «توهم فرجام» می‌گوید: رویدادها اعتصاب کرده‌اند…
اکنون دیگر خود رویدادها اهمیت ندارند، بلکه معنای مورد انتظارشان یا برنامه‌سازی برای آن‌ها در رسانه‌ها و انتشار اخبار اهمیت پیدا کرده است. ما هم در مقام مصرف‌کننده ایماژهایی که رسانه‌ها به ما می‌دهند در واقع توسط رسانه‌ها به گروگان گرفته شده‌ایم.
در واقع رویدادها به مُحاق رفته‌اند؛
اگر در گذشته رویدادها خود را از دریچه چشم‌های دو بعدی عیان می‌کردند امروزه واسطه دیگری هم پیدا کرده‌اند: مانیتورها، ماهواره‌ها، صفحات موبایل و سایر رسانه در حکم عینک‌های جدیدی هستند که همیشه مقابل چشم‌ها را پوشانده‌اند.
ایران و جهانی که در آن زندگی می‌کنیم و می‌شناسیم، اخباری که می‌شنویم و باور می‌کنیم و …
بیشتر از آن‌که با واقعیت همخوانی داشته باشد، یا با تجربه شخصی و زیسته با آن مواجه شده باشیم، ساخته رسانه‌ها و ابزارهای ارتباطی جدید است.
و ما اهالی ساکن تهران نه در شب یلدا که پس از آن همچنان اخبار و گزارش‌های متعددی را هر روز و هر ساعت است در چگونگی و چرایی و زلزله تهران می‌شنویم و این چنین ادامه می‌دهیم.
گذشته از وظیفه بسیار حائز اهمیت مسئولان در توجه به ضرورت و اهمیت موضوع وقوع احتمالی زلزله در تهران، ما چگونه عمل کنیم و نقش آگاهانه در بحران‌ها چگونه است؟
بگذارید به‌گونه‌ای دیگر پاسخگو باشم؛ اگر وظیفه هر یک از ما مراقبت از سلامت جان خودمان و عزیزان‌مان است، نباید فراموش کنیم که بخشی از این مراقبت ما متوجه سلامت روانی در شرایط موجود است.
در این‌که در همین راستا چه سهم عظیمی بر عهده سازمان های ذیربط وجود دارد، هیچ تردیدی نیست،
اما هر یک از ما لازم و ضروری است، مسئولانه نسبت به آگاهی رساندن بر اطلاعات درست و صحیح نقش اجتماعی خود را فراموش نکنیم.
دکترمهشید رضوی‌رضوانی
